Roman
Op dit moment schrijft Claudia Reina haar eerste roman.
In 2024 komt deze roman uit met de werktitel SMULTUIN perikelen (deel 1 van een serie).
De ruwe 1e versie is geschreven in 2018, de tweede ronde herschrijven is nu aan de gang.
Synopsis
De avonturen van Dennis de Tuinman en zijn Olijfjes vormen de basis. Het is een vervolg op het eerste boek, kook- en tuinboek Onze Smultuin. Deze personages verschenen ook regelmatig in eMagazine SMULTUIN in 4 seizoenen.
Er komen vijf delen in de serie SMULTUIN perikelen.
Over zelfvoorzienend leven, de eetbare tuin rondom hun huis, inspiratiebronnen van de Olijfjes Anna, Jet, Lucia en Pien, de belevenissen in het roerige leven van Dennis. Samen wonen en werken is een feest.
Veel lezen en schrijven
Claudia Reina leest stapels boeken. Eerst waren dat vooral tuinboeken en kookboeken. Nu zijn dat boeken over plots, personages, verhaallijnen, storytelling en het handboek voor schrijvers.
Haar boekenplank staat vol met boeken over hoe je een roman schrijft... die zijn gelezen en worden nu in de praktijk gebracht.
Waarom is blijven schrijven nog zeker 30 jaar noodzakelijk voor haar? Het is net het leven.
Het is wel duidelijk dat Claudia haar energie van haar smultuin krijgt. Er zitten genoeg uren in de dag om even stil te zitten en te schrijven. Vooral als het regent, dan stroomt de inspiratie als een wadi uit haar vulpen.
Schrijfrituelen
De juiste pen in haar hand, met de beste inkt (zodat na tientallen jaren de tekst nog leesbaar is!), het fijnste papier in een mooi Moleskine boekje, haar favoriete wollen vest met Japanse gekleurde wol, haar rode schrijfsokken aan, dan moet het lukken om fijn te schrijven.
Voor deze eerste roman gebruikt ze een een Nakaya White Roses vulpen met permanente zwarte inkt in een A4 Moleskine schrijfboek.
'Het huisje vulde zich met een stilte die haar hart deed bonzen. In haar kamer stond een grote boekenkast, een walnoten bureau met een Herman Miller kantoorstoel. Ze ging zitten, spreidde haar handen uit over het aaibare hout en zag haar stapel gevulde notitieboekjes liggen en een extra groot schrift met een nieuwe vulpen in een houten doos. Hier wil ik gaan schrijven, besloot ze.
Tot in haar vingertoppen herinnerde ze zich hoe ze als klein meisje haar eerste notitieboekjes had vol geschreven. Dat heeft ze haar hele leven volgehouden.
Ze ging in ieder geval niet tekenen, hoewel de geur van kleurpotloden, slijpsel en papier haar zeer aantrekkelijk voorkwamen. Oh, was ze maar weer in tuin van haar jeugd, zittend in het hoge gras of klimmend in de volwassen 'Barba di Jonkuman' boom, haar kin druipend nat van de draderige vruchten van de mangoboom.'
